ตุ๊กตา ที่แม่ไม่ได้ซื้อให้

ตุ๊กตา ที่แม่ไม่ได้ซื้อให้ ชีวิตในวัยเด็กของคนเรานั้นนับเป็นเหมือนกับภาพในอดีตที่มีความมหัศจรรย์และน่าฉงนใจอยู่ไม่มากก็น้อยเลย เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่เราหลายคนในตอนนั้นภาวนาให้แต่ละวันผ่านไปไวๆ เพราะเราอยากโตเป็นผู้ใหญ่ อยากมีชีวิตเป็นของตนเอง อยากสามารถตัดสินใจปัญหาหรืออยากมีอิสระในการเลือกสิ่งต่างๆมากขึ้นโดยที่ไม่ต้องอยู่ภายใต้การบงการของผู้เป็นพ่อแม่หรือผู้ปกครองอีกต่อไป

ในช่วงที่เรียนอยู่ชั้นอนุบาลนั้นจำได้เป็นอย่างดีเลยว่า เพื่อนๆมักบอกว่าอยากโตแล้ว สำหรับตัวฉันเองนั้นก็มีความคิดแบบนั้นเช่นเดียวกันเพราะเราเปรียบเสมือนกับลูกนกที่กำลังหัดบินนั่นแหละ เรารู้แก่ใจว่าอย่างไรสักวันเราก็ต้องบินได้เก่งเหมือนกับพ่อแม่ของเรา ได้ไปเห็นโลกกว้างมากมาย ได้ไปรู้จักกับใครต่อใครอีกเยอะ จึงเหมือนกับสิ่งที่เราคาดฝันและวาดฝันไปด้วยว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรต่อไป เปรียบเทียบง่ายๆก็อาจจะเป็นการดูซีรีย์ตอนหนึ่งจบแล้วอยากจะดูตอนต่อไปทันทีนั่นแหละ

ความรู้สึกเดียวกันกับตอนเป็นเด็ก ไม่ใช่ว่าเราไม่มีความสุขกับการเป็นเด็กหรอกแต่เมื่อชีวิตเราเต็มไปด้วยความฝันและความหวังแล้วนั้นก็จะทำให้เราอยากอยู่ต่อเพื่อมองโลกที่จะเกิดขึ้น หรือคอยดูว่าสุดท้ายแล้วชีวิตเราจะเป็นไปอย่างที่เราคาดฝันเอาไว้หรือไม่ แต่แน่นอนว่าคุณครูที่โรงเรียนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอย่าอยากโตเลยเพราะมันอาจจะไม่ได้สนุกอย่างที่คิดหรอกนะ นั่นเป็นเพียงประโยคธรรมดาที่เปลี่ยนชีวิตของเด็กหลายคนอยู่เหมือนกัน เหมือนกับได้มีตะกอนเล็กๆที่อยู่ก้นบึ้งของความรู้สึก มันเป็นความรู้สึกของความไม่แน่นอน ไม่มั่นคงและใช่…มันมีความกลัวอยู่ในนั้นด้วย ตราบใดที่เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เราก็จะกลัว เพราะความไม่รู้นี่เองคือสิ่งที่มนุษย์กลัวมากที่สุด โดยหลายคนก็อาจจะไม่รู้ตัวถึงความจริงในข้อดังกล่าวนี้เลยก็เป็นได้ แต่อย่างไรชีวิต มันก็คือชีวิตนั่นแหละมีสุขมีทุกข์คละเคล้ากันไปเหมือนกัยรสชาติที่ไม่ซ้ำเดิมในแต่ละวันของเรา ฉันเองก็เติบโตมาด้วยฝีมือของคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวสุดแกร่ง เธอชื่อ แม่เพ็ญ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันเจอและก็อยู่ด้วยมาจนโต

ฉันกับแม่เราสนิทกันมาก เป็นทั้งเพื่อน ทั้งครูและก็ที่ปรึกษาคนสำคัญของชีวิตเลยก็ว่าได้ เวลามีเรื่องกับเพื่อน ไม่สามารถคุยกันให้ลงรอยกันได้ คนแรกที่ฉันมักจะคิดถึงก็คงเป็นคุณเพ็ญนี่แหละ เพราะคำแนะนำของเธอไม่ว่าฉันจะนำมาใช้กับเหตุการณ์ความคับข้องใดๆมันก็จะคลี่คลายลงได้เสมอ ไม่แปลกที่ใครๆก็ต่างชมว่าเธอเป็นผู้หญิงเก่ง เธอนั้นเป็นคนที่ทำงานหนักเพื่อหาเงินมาให้กับครอบครัว เลือกจะกินอาหารเหลือจากตู้เย็นมากกว่ากินของที่พึ่งซื้อมาใหม่ๆ เพราะเขาบอกว่าฉันตัวใหญ่ กินเยอะ ต้องกินให้อิ่มก่อนมิฉะนั้นคงทำหน้าบูดบึ้งเป็นแน่ และอีกประการหนึ่งคือ เธอเป็นคนที่ภูมิใจในตัวฉันตลอด แน่นอนว่าความเป็นอยู่ของพวกเราไม่ค่อยจะสบายนักหรอก เป็นพวกที่ต้องหาเช้ากินค่ำไปวันๆ ไม่ได้สะดวกสบายอย่างใครๆ ความเป็นอยู่ของพวกเราก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด จนฉันเริ่มโตขึ้นจนใกล้จะจบชั้นมัธยมปลายแล้ว เพื่อนๆในห้องต่างๆก็พูดเรื่องวิทยาลัยและการเรียนต่อที่เมืองใหญ่ๆ

แต่สำหรับฉัน ฉันคาดหวังแค่จะเรียนใกล้บ้านเพื่อช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายหรือไม่ก็ไม่เรียนแล้วทำงาน อาจจะเรียนทางไกลแทน เพราะแบบนั้นน่าจะดีกว่าและเหมาะสมกับตัวของฉันมากกว่า เรื่องราวนั้นฟังดูแล้วน่าเศร้าเหมือนกันแต่ว่าฉันก็ทำใจได้เพราะมันเกิดขึ้นมาตั้งแต่ฉันจำความได้แล้ว บ้านเรานั้นค่อนข้างลำบากแม้ว่าฉันจะรับจ้างสอนพิเศษเงินมันก็ไม่พอใช้จ่ายอยู่ดีนั่นแหละ และหากไปเรียนในเมืองกรุงด้วยแล้วใหญ่ เป็นเรื่องที่เกินเอื้อมเกินไปสำหรับตัวฉันมากนัก

แต่ความคิดของฉันก็ได้เปลี่ยนไป มันเหมือนฉันว่ายน้ำอยู่กลางมหาสมุทรที่เพื่อนๆรอบตัวนั้นได้นั่งดื่มด่ำความสวยงามของธรรมชาติบนเรือส่วนตัว แต่ฉันนั้นมีเพียงห่วงยางหรือแพเป่าลมเท่านั้น มันเป็นเรื่องยากมากเหมือนกันนะที่จะทำใจยอมรับเรื่องน่าเศร้าว่าเราไม่ได้เท่าเทียมกันเลย สิทธิต่างๆในสังคมที่กำลังถูกเรียกร้องโดยกลุ่มคนนั้นยังไม่สามารถอุดช่องโหว่ของช่องว่างความเหลื่อมล้ำนี้ได้ และแล้ววันหนึ่งวิทยากรเกี่ยวกับการเงินและการลงทุนก็ได้เข้ามาให้ความรู้และประสบการณ์ใหม่ๆแก่นักเรียนที่โรงเรียนของฉัน แน่นอนว่าทุกคนถูกบังคับให้เข้าฟัง

ฉันในตอนแรกไม่มีความสนใจเกี่ยวกับการเงินและการลงทุนแม้แต่น้อย รวมถึงมองว่ามันเป็นเรื่องยากเกินกว่าจะเข้าใจ ต้องอาศัยเงินทุนหนา หรือประสบการณ์การเรียนด้านนี้โดยเฉพาะ แต่เมื่อวิทยากรแนะนำตัวเองว่าเป็นคนยากจนและลำบากมากๆมาก่อน มันก็ทำให้ฉันรู้สึกสนใจในสิ่งที่เขากำลังจะพูดต่อไปเป็นอย่างมาก เขานั้นแนะนำตัวว่าชื่อ เชน เป็นเด็กชายกำพร้าที่สูญเสียพ่อและแม่ไปเพราะยาเสพติด กล่าวคือพ่อและแม่หนีการจับกุมของเจ้าหน้าที่ตำรวจจนโดนวิสามัญในที่ระหว่างที่หลบหนี ทำให้คุณเชนต้องอยู่กับปู่และย่าที่ต่างจังหวัด ซึ่งทั้งสองนั้นก็มีอายุที่ค่อนข้างมาก ตอนนั้นคุณเชนไม่มีกำลังใจในการดำเนินชีวิต และเคยคิดเปรียบเทียบตนเองกับคนอื่นว่าทำไมเขาถึงไม่มีนั่นนี่เหมือนกับคนอื่นมีบ้าง แต่เมื่อพิจารณาไตร่ตรองให้ดีแล้วกลับพบว่า สิ่งที่เขามีนั้นได้มายากยิ่งกว่าสิ่งที่พวกคนอื่นมีเสียอีก

นั่นคือความไม่ยอมแพ้ และความมุ่งมั่น พากเพียรกับทุกสิ่งในชีวิตนี่แหละ หลังจากที่ใจของฉันที่กำลังคิดท้อถอยมันเหมือนกับได้รับน้ำมาชโลมและกระตุ้นให้คิดหลายอย่างได้หลังจากนั้น ฉันไม่คิดจะโทษโชคชะตาของตนเองอีกต่อไป เพราะฉันรู้แล้วว่าสิ่งสำคัญของชีวิตคนเราคืออะไร และหลังจากนั้นฉันก็กลับบ้านไปคุยกับแม่ และกอดแม่ให้แน่น พร้อมกับหยิบตุ๊กตาตัวหนึ่งที่แม่เคยซื้อให้ แม่ก็ยิ้มและยังเล่าให้ฟังอีกว่าความจริงแล้วตุ๊กตาตัวนี้แม่ไม่ได้ซื้อให้ฉัน หากลองคิดดีๆแล้ว ตอนแรกฉันนั้นอยากได้มันมากจึงขอให้แม่ซื้อให้ แต่แม่ไม่มีเงินมากพอ จากนั้นฉันก็พยายามอดออมมาโดยตลอด และไปซื้อมันมาโดยตัวเอง

บทความเพิ่มเติม> ดาวประหลาด หลุมดำ เราจะติดต่อกับมนุษย์ต่างดาวอย่างไร